ദോഷപരിഹാരാഷ്ടകം സാര്ഥം Lyrics in Malayalam:
അന്യസ്യ ദോഷഗണനാകുതുകം മമൈതദാവിഷ്കരോതി നിയതം മയി ദോഷവത്ത്വം ।
ദോഷഃ പുനര്മയി ന ചേദഖിലേ സതീശേ ദോഷഗ്രഹഃ കഥമുദേതു മമേശ തസ്മിന് ॥ 1॥
1) O Lord! My inclination in finding fault with others definitely shows my imperfection. If there is no flaw in myself,
then everyone will become Isha and if so, how will I be able to find fault with others?
ഏഷാ വ്യഥേതിരകൃതേതി മമേശ തസ്മിന് കോപോ യദി സ്വപരകാമമുഖപ്രസൂതാ ।
സേയം വ്യഥേതി മയി മേ ന കഥന്നു കോപഃ സ്വസ്യ വ്യഥാ സ്വദുരിതപ്രഭവാ ഹി സര്വാ ॥ 2॥
2) O Lord! I am angry with others because I feel that I am subjected to this suffering because of them. When my wish/liking and others’ wishes/likings clash, then should I not get angry with myself too, since I am also a reason for the clash of the wishes/likings? Further, is it not true that this suffering is a result of my own sins, because my wish/liking did not succeed and so I get angry?
കാമഭൃത്യഖിലദോഷനിധേര്മമൈഷ മയ്യാഹ ദോഷമിതി കോ നു ദുരാഗ്രഹോംഽസ്മിന് ।
ഹേയത്വമാലപതി യോഽയമലം ന കേന വാര്യോഽഥ സത്വവതി സോഽയമസത്കിമാഹ ॥ 3॥
3) I am the repository of all imperfections such as lust and anger. Why should I get angry just because he pointed
out at my imperfection? Did he point this on a person who is blemishless? (No) He merely reiterated I am marred by a
blemish which is avoidable.
യഃ സംശ്രിതഃ സ്വഹിത ധീര്വ്യസനാതുരസ്തദ്ദോഷസ്യ തം പ്രതി വചോഽസ്തു തദന്യദോഷം ।
യദ്വച്മി തന്മമ ന കിം ക്ഷതയേ സ്വദോഷചിന്തൈവ മേ തദപനോദഫലോചിതാതഃ ॥ 4॥
4) If someone comes to me considering me as a well-wisher then I can perhaps point out his blemishes. Else, will not
this habit of pointing out blemishes of others result in my own downfall? If the recognition of one’s own blemishes is
used to eradicate those blemishes, then it is apt.
ദോഷം പരസ്യ നനു ഗൃഹ്ണതി മയ്യനൈന സ്വാത്മൈഷ ഏവ പരഗാത്രസമാഹൃതേന
ദുര്വസ്തുനേവ മലിനീക്രിയതേ തദന്യദോഷഗ്രഹാദഹഹ കിം ന നിവര്തിതവ്യം ॥ 5॥
5) My mind becomes dirty by carrying the resulting dirt through criticism of others. Hence shoud I not avoid such a habit?
നിര്ദോഷഭാവമിതരസ്യ സദോഷഭാവം സ്വസ്യാപി സംവിദധതീ പരദോഷധീര്മേ ।
ആസ്താമിയം തദിതരാ തു പരാര്തിമാത്രഹേതുര്വ്യനക്തു ന കഥം മമ തുച്ഛഭാവം॥ 6॥
6) This crticising tendency actually will only confirm that the blemish is within myself and not in others. Further this
tendecy will cause discomfort to others. Will that not show my meanness and pettiness?
പദ്മാദിസൌരഭ ഇവ ഭ്രമരസ്യ ഹര്ഷം ഹിത്വാന്യദീയസുഗുണേ പുനരന്യദോഷേ ।
ഹര്ഷോ ദുരര്ഥ ഇവ ഗേഹകിടേഃ കിമാസ്തേ ഹാ മേ കദേശ കൃപയാ വിഗലേത്സ ഏഷഃ ॥ 7॥
7) When I see greatness in others, I get pleasure in the same way as a bee gets pleasure by smelling lotus flower. But when I find fault with others, I get pleasure in the same way as a pig gets pleasure when it gets into the gutter. O Lord! When will I get absolved of this blemish by Your blessing?
ദോഷേ സ്വഭാജി മതികൌശലമന്യഭാജി മൌഢ്യം ഗണേഽന്യജുഷി ഹര്ഷഭരഃ സ്വഭാജി ।
അസ്തപ്രസക്തിരഖിലേഷു ദയാത്യുദാരവൃത്യോര്ജിതോ മമ കദാഽസ്തു ഹരാനുരാഗഃ ॥ 8॥
8) Let the intellect be used to recognize and eradicate one’s own blemishes and not with others’. Let there be
pleasure through seeing greatness of others. Let there be no attachment, should there be greatness in self. Let there
be love for all. O Lord! When will I get this supreme mental stature through which I get unswerving bhakti unto You?
॥ ഇതി ശ്രീശ്രീധര അയ്യാവാലകൃത ദോഷപരിഹാരാഷ്ടകം സമ്പൂര്ണം ॥